Koszyk jest pusty

Paul Gauguin

Paul Gauguin

1848 Paryż - 1903 Hiva Oa

Postimpresjonizm

POSTIMPRESJONIZM

Paul Gauguin był francuskim malarzem postimpresjonistycznym. Niedoceniany za życia, dziś podziwiany jest i rozpoznawalny na całym świecie ze względu na charakterystyczny, niepowtarzalny styl z eksperymentalnym użyciem koloru oraz specyficzną tematyką. 

Paul Gauguin – obrazy, styl, technika

Niezwykłym jest, że artysta ten zainteresował się malarstwem dopiero w wieku dziewiętnastu lat, a zajął się nim profesjonalnie jako trzydziestoczterolatek. Jednak już na początku swojej kariery jako malarz Paul Gauguin prezentował niezwykle wyrazisty, daleki od realizmu, odrębny także od impresjonizmu styl malarski. Początkowo charakterystyczne były dla niego odważne, szybkie pociągnięcia pędzlem, nadające pracom dynamiczny charakter, barwy pozostawały jednak stonowane. 

Dopiero 1875 rok przyniósł dzieła, w których rozpoznajemy to, za co dziś ceniony jest artysta i co wpłynęło na cały rozwój malarstwa światowego. Słynny obraz Paula Gauguina z 1876 roku Gruszki i winogrona wykorzystuje wiele ze środków wyrazu, które w późniejszych latach pojawiają się w jego pracach: operowanie silnym kontrastem, wyraziste barwy, ciemny kontur wokół obiektów, raczej płaska niż przestrzenna plama i kompozycja. Nie jest z pewnością przypadkiem, że obrazy w tym stylu zaczęły powstawać niedługo po spotkaniu Gauguina z Camillem Pissarro, który – jak twierdzą biografowie – udzielił twórcy wielu praktycznych wskazówek.

Jak kształtował się styl malarski Paula Gauguina

Kolejne obrazy Paula Gauguina stanowiły odzwierciedlenie rozwoju malarskiego stylu artysty, chociaż wciąż wracał także do technik charakterystycznych dla niego w przeszłości – zwłaszcza w pejzażach i portretach. Dużą uwagę zwracają martwe natury z tego okresu, przede wszystkim martwe natury z kwiatami z 1885 roku, jak Martwa natura z chińskimi peoniami i mandoliną czy Lilie. Przyroda i obiekty pojawiające się na płótnach stają się coraz mniej realistyczne, a stanowią coraz bardziej indywidualną interpretację rzeczywistości przez twórcę. W tym właśnie kierunku podążał coraz bardziej Paul Gauguin.

Reprodukcje jego dzieł, te sprzedawane dziś w setkach tysięcy egzemplarzy, przedstawiają jednak inny etap twórczości. W 1887 artysta wyjechał na Martynikę. Wrócił z niej szybko z powodu malarii, jednak egzotyka odcisnęła na nim tak silne piętno, że w 1891 roku wyruszył ponownie w podróż po Polinezji, by na dwa lata osiąść wyspie Tahiti. W tym czasie malarstwo Paula Gauguina i jego styl znalazły się w najwyższej fazie rozwoju. Paul Gauguin najsłynniejsze dzieła stworzył właśnie w Polinezji lub – natchniony obrazami, które tam zobaczył – po powrocie do Europy.

Malował tahitańskie krajobrazy, mieszkańców wyspy, charakterystyczne rośliny i owoce. Była to twórczość na wskroś oryginalna i niepotykana w Europie, być może dlatego też zbyt dla współczesnej artyście publiki egzotyczna i niezrozumiana. 

Paul Gauguin – dzieła inspirowane tropikami

Okres tahitański w malarstwie Gauguina w wyrazisty sposób czerpie ze sztuki prymitywnej, łatwo znaleźć w nim nawiązania do fowizmu i nabizmu. Kompozycje są jednocześnie proste i monumentalne, a kolory żywe, wyraziste i dynamiczne, plamom nadal towarzyszy ciemny kontur.

Najpiękniejsze obrazy Paula Gauguina z tego okresu to:

Kobieta z kwiatem – 1891
Tahitanki na plaży – 1891
Troje Tahitańczyków – 1899
Ziarno Areoi – 1892
Siesta – 1892-94
Nad morzem - 1892
Rozmyślająca kobieta – 1891
Dwa akty na tahitańskiej plaży – 1892
Samotna – 1893
Jeźdźcy na plaży II - 1902

Paul Gauguin – kilka faktów z życia

Eugène Henri Paul Gauguin urodził się 7 czerwca 1848 roku w Paryżu, a zmarł na atak serca  8 maja 1903 roku w Atuona na wyspie Hiva 'Oa na Markizach, będących częścią Polinezji Francuskiej.

Jego babcia była znaną we Francji socjalistką i pisarką. Ojciec był dziennikarzem w radykalnym piśmie ‚Le National’. Po zamachu stanu Ludwika Napoleona Bonaparte, rodzina Gauguina w obawie przed prześladowaniami uciekła do Peru, gdzie nieoczekiwanie zmarł ojciec malarza. Do Francji Gauguinowie wrócili po sześciu latach.

Mieszkał w Paryżu, Rouen, Kopenhadze – z której pochodziła jego żona, Pont-Aven w Bretanii, Arles w Prowansji, gdzie zasłynął z burzliwej znajomości z Vincentem van Goghiem. W 1888 roku mieszkali razem przez około 9 tygodni w miasteczku Arles w Prowansji. Pracowali tam intensywnie w plenerze, spotykając się wieczorami, by porównywać swoje prace i dyskutować. Ich odmienne charaktery prowokowały kłótnie, po jednej z nich van Gogh zagroził przyjacielowi brzytwą, po czym odciął sobie kawałek ucha. Po tym wypadku Gauguin wrócił do Paryża. Kolejne jego przystanki to ponownie Pont-Aven, Le Pouldu, Martynika, Tahiti i inne wyspy Polinezji Francuskiej, na jakiś czas powrócił do Francji, by swoich dni jednak dożyć na Markizach.

Oprócz malarstwa zajmowała go także rzeźba w drewnie, odlewy z brązu i ceramika użytkowa. W ostatnim okresie życia napisał dwie książki o życiu i wierzeniach Maorysów.

Współcześnie Gauguin stał się kontrowersyjną postacią również ze względu na swoje romantyczne relacje z nieletnimi dziewczynami, które nawiązał w Polinezji Francuskiej, gdzie żył w późniejszym okresie swojego życia. Borykający się z problemami prawnymi artysta zmarł w wyniku ataku serca w wieku 55 lat.

Źródło: Domena publiczna

 

 


Prace artysty
przeglądaj więcej obrazów w katalogu (64)

Korzystając z naszej strony, wyrażasz zgodę na stosowanie plików cookie. Możesz je wyłączyć w ustawieniach swojej przeglądarki.

Zgadzam się Więcej